Kocham chłopaka z Włoch. Z wzajemnością. Spotykam go 1,2 razy na rok. Mało. Albo on jest w Polsce, albo ja we Włoszech. Obiecałam sobie, że gdy skończę 18 lat pojadę tam do niego, albo on do mnie.. i będziemy razem. Przynajmniej spróbujemy. Zakochałam się. Choć wylałam przez to wiele łez. Nie mówimy jakoś super po angielsku, ale dogadujemy się, bo rozumiemy się bez słów, tak samo przez skype, trochę gorzej na chacie. Gdy jesteśmy w swoich krajach, choć możemy być z kimś innym, jakoś tak nie chcemy.. Czekamy aż się znów zobaczymy, myślimy o sobie, ja płaczę. To trudne, ale wiem, że dla niego to przemogę. Za rok będę się uczyła włoskiego. Gdy tylko go zobaczę, najpierw ryczę, potem rzucam mu się na szyję i znów ryczę, ale tym razem w jego rękaw. Czuję, że to jest ten ktoś,z kim chce TERAZ być. Ale coś mnie powstrzymuje, coś we mnie próbuję z tym walczyć.. I obiecałam sobie, i tak zrobię.. Spotkam go po 18-stce, zobaczymy co powie na mój widok. Na pewno albo on pojedzie do Polski, albo ja do Włoch.. To sobie oboje obiecaliśmy. Język, odległość, inna kultura, częstość widoku siebie na wzajem.. nam nie przeszkadza.. Teraz, myślę o tym tak do połowy poważnie, ale jeśli tam pojadę po tej mojej 18-stce i nadal będziemy w sobie zakochani, to pomyślę o tym na serio poważnie, wtedy bede już umiała się po włosku dogadać.. A on po angielsku, a z angilskim idzie mi świetnie..
To takie cholerne cholerstwo, ta tęsknota, ten ból.. nikomu tego nie polecam, ale jak ktoś jest wytrwały tak jak ja, i ma taki plan, żeby poczekać, a potem zobaczyć, co dalej.. i jeżeli ma taki plan jak ja.. to niech to ciągnie.. jeśli nie, to niech nawet nie próbuje, bo jest to cholerne piepszenie sobie życia i masa łez spływających po policzku.. Narazie jesteśmy dobrymi przyjaciólmi. Mówimy sobie o wszytskim np. o tym, w kim się zakochaliśmy, z kim jesteśmy, ale po jakimś czasie przycodzą wiadomości " Zerwałem z.. ". Tak już jakoś jest.. Och..
"Związek na odległość. To jak ekstremalny sport. Jak bieg przełajowy, i rzadko udaje się dobiec do mety." - cytat JarDeLey - Julia.
Z serii uczucia Julii.
"Bo ta dziewczyna kocha życie, i wie jak się z niego cieszyć, ale miewa upadki i wzloty czasem jest jak ślepy ptak i nie widzi, że ludzie chcą dla niej dobrze. Potrafi cierpieć i płakać. Opanowała to do perfekcji. Wariatka, goniąca za pędzącym metrem, zwanym drogą po życiu. Flaszka z tęsknotą i cierpieniem wlała się jej do serca, gdy odchodziła od niego.. Teraz czeka, by do niego wrócić..I zrobi to.." - cytat JarDeLey - Julia. o sobie.
